తానూ నేనూ!

“సాహసం శ్వాసగా సాగిపో” చిత్రానికి రెహ్మాన్ అందించిన ఓ అద్భుతమైన మెలొడీ గీతం “తానూ నేనూ” అనే పాట. పాతకాలం రెహ్మాన్‌ని గుర్తూ చేస్తూ ప్లూట్, వయలిన్లు హాయిగా వినిపించే ఈ పాట వీనుల విందే!

తమిళ కవి సుబ్రహ్మణ్య భారతికి వీరాభిమాని అయిన “భారతిదాసన్” అనే పూర్వకవి రాసిన కవితట ఇది! ఆ కవితకి ఇంత చక్కని ట్యూన్ ఇచ్చిన రెహ్మాన్ ఎంతైనా అభినందనీయుడు. అలాగే తెలుగు సాహిత్యాన్ని అందించిన “అనంత్ శ్రీరాం”ని పొగడకుండా ఉండలేం! తేలిగ్గా అర్థమయ్యే భావాలు పలికిస్తూనే మొయిలు (మేఘం), మిన్ను (ఆకాశం), శశి (చంద్రుడు), నిశి (రాత్రి), తావి (సువాసన), మేను (శరీరం), నీరం (నీరు), తమకం (మోహం) లాంటి చక్కని పదాలు వాడాడు. ట్యూన్‌లో ఎంత అందంగా వినిపిస్తున్నాయో ఈ పదాలు. ఇందులో కొన్ని భావాలు పాతవే అయినా కొన్ని కొత్త మెరుపులూ ఉన్నాయ్ (గానం-గమకం, ప్రాయం-తమకం, కావ్యం-సారం వంటివి). ఈ పాటలో వాడిన పదాల్లో “మొయిలు” అన్న పదం ఈనాటి తెలుగుపాటల్లో అరుదుగా వాడుతున్నారు. “మొయిలే లేని అంబర వర్ణం” అంటూ “సఖి” చిత్రంలో వేటూరి లైన్ తర్వాత మళ్ళీ ఇప్పుడే నేను ఆ పదాన్ని వినడం.

గాయకుడు “విజయ్ ప్రకాష్ “ చాలా చక్కగా పాడాడు. అయితే “మనసూ – మేను” అనాల్సిన చోట “మనసూ మాను” అనడం, “వెలుగూ దివ్వె” అనాల్సిన చోట “వెలుగే దివ్వె” అనడం అతని తప్పో, మరి లిరిక్ ఇంగ్లీషులో టైపు చేసిన వారి తప్పో, లేక సాధారణంగా తన తెలుగు పాటల్లో సాహిత్యాన్ని సరిగ్గా పాడించడంలో నిర్లక్ష్యం వహించే రెహ్మాన్ తప్పో తెలియదు! ఈ చిన్న లోపాలు ఉన్నా ఈ పాట మణిపూస! విని ఆస్వాదించండి!

అనంత్ శ్రీరాం సాహిత్యం (అతని పేజ్ నుంచీ తీసుకుని కొన్ని మార్పులు చేశాను) –

1. తాను-నేను.. మొయిలు-మిన్ను..
తాను-నేను.. కలువ-కొలను..
తాను-నేను.. పైరు-చేను..
తాను-నేను.. వేరు-మాను..

శశి తానైతే.. నిశినే నేను..
కుసుమం-తావి.. తాను-నేను..
వెలుగు-దివ్వె.. తెలుగు-తీపి..
తాను-నేను.. మనసు-మేను..

2. దారి నేను.. తీరం తాను..
దారం నేను.. హారం తాను..
దాహం నేను.. నీరం తాను..
కావ్యం నేను.. సారం తాను..

నేను-తాను.. రెప్ప-కన్ను..
వేరైపోని పుడమి-మన్ను

తాను-నేను.. మొయిలు-మిన్ను..
తాను-నేను.. కలువ-కొలను..
తాను-నేను.. గానం-గమకం..
తాను-నేను.. ప్రాయం-తమకం..